“ความรัก” ของหลายคน อาจไม่อ่อนหวานแต่ทุกคน(ส่วนใหญ่) อาจจะมี “ความรัก” ที่อ่อนไหวจะมีใครบ้างที่ไม่เคยอมยิ้มคนเดียวเพราะ “ความรัก”และจะไม่มีใครบ้างที่ “ความรัก” ไม่เคยทำให้ร้องไห้แม้แต่ครั้งเดียวหลายคนจึงบอกว่า
“ความรัก” เป็นเหมือน “ทะเล”
มีเวลาที่นิ่งสงบ มีเวลาที่มีคลื่นลมมีเวลาที่สวยงาม และมีเวลาที่น่ากลัวแต่ถึงอย่างไร ใครต่อใครก็ยังอยากจะไปทะเลเช่นกันไม่ว่าจะอย่างไร ใครต่อใครก็ยังอยากจะมีความรักแม้ว่ารักนั้นจะเป็นรักข้างเดียว
แม้รักนั้นจะทำให้ทุกข์ทรมานสักเพียงใดแม้รักจะทำให้หลับไปทั้งน้ำตาของความเสียใจก็ตามแล้วจะรักแบบไหน? ให้พอดีในความอ่อนไหวไม่จืดชืดเย็นชาจนน่าเบื่อ ขณะเดียวกันก็มีความมั่นคงในใจ
คำตอบที่มีให้ คือให้ รั ก กั น แ บ บ ทะ เ ลโดย ห่วงใยกัน ให้มากเท่าเท่ากับเม็ดทรายให้อภัยกัน ให้ได้ . . . ..เหมือนที่ทะเลไม่เคยโกรธเกลียวคลื่น
ไม่ว่าคลื่นจะโหมกระหน่ำรุนแรงแค่ไหนในบางครั้งที่ต้องห่างไกล หัวใจก็ต้องคงมั่นได้เหมือนโขดหินไม่เปลี่ยนใจง่าย ไม่อ่อนไหวไปรักคนอื่นให้ความอิสระ เหมือนอย่างนกทะเลต้องการจากท้องฟ้าอย่ากักขังคนรักไม่ให้คบเพื่อน ไม่ให้ไปไหนทั้งนั้น
ความผูกพันไม่ใช่คุก ถึงจะคบกันแล้วก็ไม่ได้หมายความว่าต้องสบตาฉันคนเดียวเท่านั้นและไม่ทำตัวเป็นเจ้าของหรือออกกฏหมายบังคับอีกคนเพราะทะเลก็ยังไม่เคยครอบครองปลา
แล้ว “ความรัก” ที่แม้จะดูอ่อนไหวและแปรปรวนก็จะเป็น “ความรัก” ที่มีอยู่นาน เช่นเดียวกับที่ทะเลมีอยู่บนโลกนี้
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น